Etičkite stavovi na Aristotel (makedonski) 
Vrsta: Seminarski | Broj strana: 15 | Nivo: Praven fakultet

С О Д Р Ж И Н А
Вовед.........................................................................................................2
1. Главните особини на Аристотел како етичар...................................3
а) Реализам........................................................................................3
б. Рационализам...............................................................................4
в. Иманентизам.................................................................................4
г. Енергизам......................................................................................5
2. Суштината на Аристотеловата етика.................................................5
2.1. Доброто како општ поим..........................................................5
2.2. Среќата како врвно добро и како крајна цел. Во што се
состои среќата...........................................................................6
2.3. Определба на доблеста..............................................................8
3. Заклучок..............................................................................................12
Користена литература............................................................................13
Вовед
Аристотел е прв кој го употребил зборот етика како наука која ги опишува нормите на постапувањето, односно личните морални својства (карактер) на личноста. Неговата книга „Никомахова етика“ е најзначајно дело во историјата на етиката. При испитувањето на смислата и на целта, на методите и на резултатите на етиката Aристотеловата мисла е едногласна со неговата општа филозофска позиција.
Со своето активно, непосредно сваќање на универзалното, човекот претставува средина меѓу животинското царство и божеството, и ова посредување, за Аристотел претставува смисла и цел на човечкиот живот.
Неговата етика сета е токму во докажување во оваа смисла. Целта на човекот е токму во тоа да биде средина: да не падне во животинското и да не го посакува божественото. Да се биде средина значи, да не се биде жртва на никаво претерување, ниту во животинската сетилност, ниту пак во духовноста и божественоста, односно да се живаае хармонично, и телесно и духовно. Остварувањето на таа златна средина , значи да се оставри средината меѓу желбата и војлата. Не треба да се отфрлата сите желби, но ниту треба да се оди по нив. Аристител и во етиката е реалист. Така, храброста е во средина помеѓу претераната стравливост и претераната смелост. Сите добродетели , зачи се само средини меѓу две крајности.
Неговата етика за златната средина повлече и создавање на една политичка средина, која е конзервативна и спротивна на Платоновата. Додека политиката на Платон е утопистичка, Аристотел е апсолутен монархист. Секако не било случајно што тој бил учител на Александар Македонски.
Етиката не е замислена како реализирање на зададени цели и норми. Таа е постојано осуштествување на добродетелта како морално живеење. Етиката ни покажува кои форми и стилови на живеење се нужно среќни.

---------- OSTATAK TEKSTA NIJE PRIKAZAN. CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU. ---------- 

www.maturskiradovi.net 

 

MOŽETE NAS KONTAKTIRATI NA E-MAIL: maturskiradovi.net@gmail.com